یافته جدید محققان درخصوص واکنش قلب افراد به هورمون استرس
تاریخ انتشار: ۲ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۰۸۴۴۸
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ یافته‌های جدید محققان حاکی است قلب مردان و زنان به طور متفاوتی به هورمون استرس نورآدرنالین واکنش نشان می‌دهند.
به گزارش پایگاه اینترنتی آنی نیوز، تحقیقات روی موش‌ها نشان می‌دهد ممکن است پیامد‌هایی برای بیماری‌های قلبی انسان مانند آریتمی و نارسایی قلبی و همچنین واکنش جنسیت‌های مختلف به دارو‌های خاص وجود داشته داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بر اساس گزارش جدید منتشر شده در ساینس ادونسس، گروه پژوهشگر نوع جدیدی از سامانه تصویربرداری فلورسانس را ساختند که به آنها اجازه می‌دهد از نور برای مشاهده واکنش قلب موش به هورمون‌ها و انتقال دهنده‌های عصبی در زمان واقعی استفاده کنند. موش‌ها در معرض نورآدرنالین، که به نام نوراپی نفرین نیز شناخته می‌شود، قرار گرفتند. نورآدرنالین هم یک انتقال دهنده عصبی و هم هورمونی است که با پاسخ "جنگ یا گریز" بدن مرتبط است.
نتایج نشان می‌دهد که قلب موش نر و ماده در ابتدا پس از قرار گرفتن در معرض نورآدرنالین به طور یکسان پاسخ می‌دهد. با این حال، برخی از نواحی قلب زنان سریعتر از قلب مردان به حالت عادی باز می‌گردند، که باعث ایجاد تفاوت در فعالیت الکتریکی قلب می‌شود. جسیکا ال کالدول، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: "تفاوت‌هایی در فعالیت الکتریکی مشاهده کردیم، که رپلاریزاسیون در قلب زنان نامیده می‌شود. رپلاریزاسیون به نحوه تنظیم مجدد قلب در بین هر ضربان قلب اشاره دارد و ارتباط نزدیکی با برخی از انواع آریتمی‌ها دارد. " کالدول یک محقق فوق دکتری در گروه فارماکولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، است.
کالدول می‌گوید: "ما می‌دانیم که تفاوت‌های جنسیتی در خطر ابتلا به انواع خاصی از آریتمی‌ها وجود دارد. این مطالعه فاکتور جدیدی را نشان می‌دهد که ممکن است در استعداد متفاوت آریتمی بین مردان و زنان نقش داشته باشد. " بیماری قلبی عامل اصلی مرگ و میر در آمریکا است. در سال ۲۰۲۰ علت حدود ۱ مورد از هر ۴ مرگ مرد و ۱ مورد از هر ۵ مرگ زن در سال ۲۰۲۰ بود. در این مطالعه، محققان علاقه‌مند به بررسی عواملی بودند که ممکن است در ایجاد آریتمی نقش داشته باشند. آریتمی نوعی اختلال قلبی است که در آن تکانه‌های الکتریکی کنترل کننده ضربان قلب به درستی عمل نمی‌کنند. آنها بین ۱.۵ ٪ تا ۵ ٪ از جمعیت را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
روش‌ها: سامانه تصویربرداری جدید از یک موش به نام "کمپر" استفاده می‌کند که از نظر ژنتیکی برای انتشار نور در طول یک واکنش شیمیایی بسیار خاص در قلب است. مولکول کمپ مخفف آدنوزین حلقوی، یک پیام رسان میانی است که علائم هورمون‌ها و انتقال دهنده‌های عصبی از جمله نورآدرنالین را به سلول‌های قلب تبدیل می‌کند. علائم نوری از موش کمپر توسط یک حسگر زیستی که از انتقال انرژی رزونانس فلورسانس یا فرت استفاده می‌کند، منتقل می‌شود. این سیگنال فرت را می‌توان با سرعت بالا و وضوح بالا توسط یک سامانه تصویربرداری جدید که مخصوص قلب طراحی شده است دریافت کرد. این به محققان اجازه می‌دهد تا واکنش قلب به نورآدرنالین را در زمان واقعی همراه با تغییرات در فعالیت الکتریکی ثبت کنند.
این رویکرد تصویربرداری جدید تفاوت‌ها را در تجزیه کمپ در موش‌های ماده و نر و تفاوت‌های مرتبط با آن در فعالیت الکتریکی نشان داد. استفاده از موش‌های ماده منجر به کشفیات می‌شود به گفته کریستال ام ریپلینگر، نویسنده ارشد این مطالعه، محققان برای مطالعه پاسخ‌های مبتنی بر جنسیت برنامه ریزی نکرده بودند. اما محققان شروع به مشاهده الگویی از واکنش‌های مختلف کردند که باعث شد متوجه شوند این تفاوت‌ها مبتنی بر جنسیت است. ریپلینگر، مهندس برق و زیست پزشکی، استاد گروه فارماکولوژی است. زمانی که او بیش از یک دهه پیش آزمایشگاه خود را در دانشکده پزشکی راه اندازی کرد، منحصراً از حیوانات نر استفاده می‌کرد. این هنجار برای اکثر تحقیقات در آن زمان بود. اما چندین سال پیش، او شروع به گنجاندن حیوانات نر و ماده در مطالعات خود کرد. گاهی اوقات داده‌های بین دو جنس یکسان است. اما اگر داده‌ها شروع به نشان دادن تنوع کنند، اولین کاری که ما انجام می‌دهیم این است که تفاوت‌های جنسیتی را بررسی می‌کنیم. استفاده از موش‌های نر و ماده سرنخ‌هایی را برای تفاوت‌هایی که هرگز به آنها مشکوک نمی‌شد آشکار کرده است. ریپلینگر می‌گوید که متوجه می‌شوید که نمی‌توانید تنها از مطالعه یک جنس به هر دو جنس تعمیم دهید.
او خاطرنشان می‌کند که با مطالعه فعلی، مشخص نیست که تفاوت در کمپ و فعالیت الکتریکی ممکن است به چه معنا باشد. ریپلینگر می‌گوید: "واکنش در موش‌های ماده ممکن است محافظت کننده باشد، یا ممکن است نباشد. اما به سادگی، مستند کردن اینکه تفاوت قابل اندازه گیری در پاسخ به هورمون استرس وجود دارد، قابل توجه است. ما امیدواریم در مطالعات آینده اطلاعات بیشتری کسب کنیم. "
منبع: خبرگزاری صدا و سیما
کلیدواژه: فعالیت الکتریکی تفاوت ها موش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۰۸۴۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حد کم کردن وزن کجاست؟ نگاهی به شیوه‌های مرسوم در کاهش و تثبیت وزن
صدای ایران از یورونیوز-چه با کمک دارو‌های مؤثر جدید لاغر شوید، چه بعد از جراحی لاغری وزن کم کنید، چه ورزش کنید و کالری بسوزانید، روزی می‌رسد که اعداد روی ترازو دیگر پایین نمی‌آیند و شما به محدودیت کاهش وزن برخورد می‌کنید. اما این حد کجاست؟
به گزارش شبکه سی‌ان‌ان، در یک مطالعه جدید، کوین هال، پژوهشگری در مؤسسه ملی بهداشت که کارشناس اندازه‌گیری متابولیسم و تغییر وزن است، بررسی‌ای انجام داد تا ببیند به طور معمول چه زمانی کاهش وزن متوقف می‌شود و این موضوع چه ارتباطی با روش کاهش وزن افراد دارد.
او با استفاده از داده‌های حاصل از آزمایش‌های بالینی باکیفیت از روش‌های مختلف کاهش وزن، این داده‌ها را به مدل‌های ریاضی تقسیم کرد تا بفهمد چرا افرادی که وزن کم می‌کنند از جایی به بعد آن را متوقف می‌سازند.
او دریافت که بخشی از دلیل مؤثر بودن جراحی بای پس معده و دارو‌های جدید کاهش وزن مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید این است که زمان لازم برای رسیدن به پایداری وزن دو برابر می‌شود. در واقع در این روش نسبت کاهش کالری، افراد می‌توانند برای مدت طولانی‌تری کاهش وزن را ادامه دهند.
بدن با تلاش برای حفظ تعادل بین کالری‌هایی که می‌خوریم و کالری‌هایی که می‌سوزانیم وزن را تنظیم می‌کند. وقتی کالری مصرف می‌کنیم یا کاهش می‌دهیم و شروع به سوزاندن انرژی ذخیره شده خود می‌کنیم، اشتها به ما می‌گوید که بیشتر بخوریم. مطالعات هال نشان داده است که هر چه فرد وزن بیشتری از دست بدهد، اشتها قوی‌تر می‌شود تا زمانی که با تمام کار‌های سختی که در وهله اول برای از دست دادن وزن انجام داده، مقابله کند.
این مکانیسم واکنشی برای اجداد شکارچی انسان ارزشمند بوده است، اما برای انسان‌های مدرن که دسترسی آسان به غذا‌هایی با انرژی متراکم دارند، به خوبی کار نمی‌کند.
هال برای مطالعه مسیر کاهش وزن تنها با استفاده از محدودیت کالری، کاهش وزن مشاهده شده را مدلسازی کرد. او به طور تصادفی ۲۳۸ بزرگسال را به گروه تقسیم کرد. یک گروه به مدت دو سال از یک رژیم غذایی با محدودیت ۲۵ درصد کالری پیروی کردند و گروه دیگر به خوردن مطابق معمول پرداختند. این مطالعه که از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ با مشارکت مؤسسه ملی بهداشت انجام شد نشان داد افراد گروهی که کالری را کاهش دادند به طور متوسط حدود ۱۶پوند وزن از دست دادند، اما گروهی که رژیم غذایی معمولی خود را دنبال کردند حدود ۲ پوند اضافه وزن داشتند.
اگرچه افرادی که در این تحقیق شرکت کردند به مدت دو سال به تلاش خود ادامه دادند، اما کاهش وزن آنها تقریباً در حدود ماه دوازدهم متوقف شد، زیرا اشتهای آنها برای مقابله با چاقی افزایش یافت.
هال اشاره می‌کند که در مطالعه خود به میانگین‌ها پرداخته است. زمان کاهش وزن ممکن است بسته به فرد متفاوت باشد.
مدل هال پیش‌بینی کرد که برای دستیابی به کاهش وزن گزارش‌شده در آن مطالعه، افرادی که رژیم‌شان با ۲۵۰۰ کالری در روز شروع می‌شد، باید بیش از ۸۰۰ کالری در روز کاهش می‌دادند. به این ترتیب بدن آنها این گونه پاسخ داد که باید به ازای هر کیلوگرم وزنی که از دست داده‌اند، روزانه حدود ۸۳ کالری بگیرند.
یک کیلوگرم حدود ۲.۲ پوند است. به ازای هر ۲.۲ پوند کاهش وزن داوطلبان در این تحقیق، اشتهای آنها با درخواست ۸۳ کالری بیشتر در روز پاسخ داده شد. میانگین کاهش وزن گزارش شده در این مطالعه ۷.۵ کیلوگرم یا ۱۶ پوند بود و این به معنی آن است که در کمترین وزن خود، احساس نیاز به خوردن ۶۲۲ کالری بیشتر در روز نسبت به قبل از شروع کاهش وزن داشتند.
اما آنها در واقع ۶۲۲ کالری اضافه در روز نمی‌خوردند بلکه این مقدار اشتهای بیشتری است که احساس می‌کردند به آن نیاز دارند، در حالی که همان تلاشی را می‌کردند که در ابتدا برای کاهش ۸۰۰ کالری در روز انجام می‌دادند.
هال گفت در پایان این مطالعه، شرکت‌کنندگان به همان اندازه که در ابتدا تلاش می‌کردند برای مقاومت در برابر غذا تلاش می‌کردند، اما به جای ۸۰۰ کالری که هدف آنها بود، فقط توانستند حدود ۲۰۰ کالری در روز کاهش دهند؛ و این باعث شد که روند کاهش وزن آنها متوقف شود.
دکتر کریستوفر گاردنر، مدیر مطالعات تغذیه در مرکز تحقیقات پیشگیری استنفورد، قبلاً به سی‌ان‌ان گفته بود که روند کاهش وزن هر چه پیشتر می‌رود سخت‌تر می‌شود. زیرا بدن افراد به آن واکنش نشان می‌دهد و از نظر متابولیک کارآمدتر می‌شوند؛ و بنابراین همان کسری کالری این کار را برای شما انجام نمی‌دهد. به همین دلیل است که کاهش وزن افراد رفته رفته متوقف می‌شود.
در مدل هال، از آنجایی که افراد وزن بیشتری از دست دادند، اشتهایشان برگشت و حدود ماه ۱۲، کاهش وزن را متوقف کردند.
دارو‌های سماگلوتید و تیرزپاتید که با تقلید از هورمون‌های روده به افراد در کاهش وزن کمک می‌کنند، باعث ایجاد محدودیت بیشتری کالری شدند.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده تزریق تیرزپاتاید را تأیید کرده است. این اولین و تنها داروی چاقی در نوع خود است که هم جی‌آی‌پی (پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز) و هم جی‌ال‌پی-۱ را فعال می‌کند.
اما مهم‌تر از همه آن که این دارو‌ها فقط بر تعداد کالری‌هایی که افراد از رژیم غذایی خود حذف می‌کنند تأثیر نداشتند. آنها همچنین تعداد کالری‌هایی را که بدنشان باعث می‌شد با کاهش وزن دوباره غذا بخورند، کاهش دادند و در واقع اشتهایشان را ضعیف کردند. با کاهش اشتهای خود به نصف، آنها توانستند وزن خود را برای مدت طولانی‌تری کاهش دهند، به طور متوسط یک سال بیشتر در مقایسه با محدودیت کالری به تنهایی و بدون دارو. به طور کلی روند کاهش وزن در افرادی که از دارو‌های کاهش وزن استفاده می‌کنند در حدود سال دوم متوقف می‌شود.
عمل جراحی کاهش وزن قوی‌ترین اثر را داشت و افراد را بر آن داشت که روزانه حدود ۳ هزار و ۶۰۰ کالری از رژیم‌های غذایی خود حذف کرده و به ازای هر کیلوگرم کاهش وزن، فقط ۵۸ کالری دریافت کنند. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته بودند، یک سال دیرتر به وضعیت پایدار می‌رسند که نشان می‌دهد این جراحی اشتهای آنها را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
هال می‌گوید استفاده از دارو‌هایی مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید و مداخلاتی مانند جراحی کاهش وزن زمان لازم برای رسیدن به توقف کاهش وزن را طولانی‌تر می‌کند، اما از وقوع کامل آن جلوگیری نمی‌کند.
هال گفت: «آنچه که در حال رخ دادن است این است که افراد هر چقدر هم وزن از دست بدهند، همچنان افزایش اشتها را تجربه می‌کنند.»
او در عین حال تصریح کرد اگر دارو یا درمانی به طور کامل اشتها را از بین ببرد، خطرناک خواهد بود. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است فرد تا آن قدر از خوردن سر باز بزند که بمیرد.
این مطالعه همچنین به اصلاح برخی از ایده‌ها در مورد اینکه چرا افراد از کاهش وزن خودداری می‌کنند کمک می‌کند.
به عنوان مثال، یک نظریه این است که کاهش وزن به متابولیسم آسیب می‌رساند، بنابراین افراد در هنگام استراحت کالری بسیار کمتری نسبت به زمانی که شروع کردند می‌سوزانند و می‌توانند به راحتی وزن خود را به دست آورند.
هال می‌گوید متابولیسم پس از کاهش وزن کاهش می‌یابد، اما نه آن قدری که بتوان با آن زمان توقف کاهش وزن را دریافت.
او این تصور را که اثر دارو‌ها در نهایت متوقف می‌شود، رد می‌کند و می‌گوید: «دلیل توقف کاهش وزن آن است که در نقطه‌ای، اثر دارو‌ها باعث افزایش اشتها می‌شود.»
هال گفت: «یک چیز بسیار رایج دیگر در حال حاضر این است که بعضی می‌گویند با جراحی چاقی، آن قدری که فکر می‌کردند وزن‌شان کم نشده است، از پپتید شبه‌گلوکاگون ۱ استفاده می‌کنند، یعنی باز هم تن به مداخله بدنی دیگری می‌دهند.»
این پژوهشگر می‌افزاید: «هر مسیری را که انتخاب کنید، یک وضعیت پایدار برای حفظ کاهش وزن مورد نیاز است؛ بنابراین ایده خوبی است که در نظر بگیرید آیا می‌توانید کاری را که انجام می‌دهید برای مدت طولانی ادامه دهید یا نه.»
افرادی که پس از کاهش کالری روند کاهش وزن‌شان متوقف می‌شود، احتمالاً می‌توانند با محدود کردن بیشتر کالری یا اضافه کردن ورزش به روال خود، از آن مرحله عبور کنند. هال در این زمینه می‌گوید: «هر کاری که انجام می‌دهید، باید به آن ادامه بدهید؛ بنابراین شما باید از مداخله در سبک زندگی برای بقیه زندگی خود راضی باشید.»
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند